به گزارش تحریریه، تارنمای « TomDispatch» در گزارشی نوشت تغییرات جوی و پدیده گرمایش هوا روز به روز در حال حاد شدن است. متاسفانه اما این موضوع در حال تبدیل شدن به یک امر عادی است. به هر حال، هفت سال گذشته به عنوان گرم‌ترین سال‌ها در تاریخ ثبت شده‌اند و سال ۲۰۲۰ گرم‌ترین آنها شناخته شد. چنین سوابقی باید کاملا به عنوان یک موضوع دلهره‌آور و نه یک مساله عادی تلقی شود.

یک جنگ سرد جدید = یک سیاره در حال سوختن

کاهش سرعت تغییرات آب و هوایی و سخت گرفتن به چین  به ویژه به دلیل نقض حقوق بشر و اقدامات ناعادلانه تجاری  از مهمترین اولویت‌هایی محسوب می‌شود که «جو بایدن» برای دولت جدید خود اعلام کرده‌است. به باور وی با اعمال فشار شدید می‌توان چین در حال ظهور را رام کرد.

بایدن در جریان مبارزات انتخابات ریاست جمهوری در مقاله‌ای برای نشریه «فارین افیرز» نوشت: «موثرترین راه برای مقابله با چین ایجاد جبهه متحد متحدان و شرکای ایالات متحده برای مقابله با رفتارهای سو استفاده گرانه و نقض حقوق بشر این کشور است. حتی اگر بخواهیم با پکن در مورد موضوعاتی که منافع ما همگرایی دارد، مانند تغییرات آب و هوا همکاری کنیم».

بایدن به جای اولویت دادن به همکاری با چین در زمینه اقدامات آب و هوایی، تصمیم گرفت که پکن را به دلیل تداوم استفاده از سوخت های فسیلی مورد سرزنش و حمله قرار دهد.اگر رئیس جمهوری آمریکا واقعا معتقد است که می‌تواند ائتلافی بین‌المللی را برای همکاری با پکن در زمینه تغییرات اقلیمی ایجاد کند، کاملا در اشتباه است. در واقع شاید او بتواند در ایجاد یک جنگ سرد جدید موفق شود اما از روند گرم شدن غیر قابل تحمل سیاره زمین جلوگیری نخواهد کرد.

بایدن مطمئناً از خطرات گرم شدن کره زمین آگاه است. وی در همین مقاله از چیزی جز «تهدید وجودی» که بقای تمدن بشری را به خطر می اندازد، صحبت کرد. بایدن با تأکید بر اهمیت اتکا به تخصص علمی، تصمیمات «هیات بین‌دولتی تغییر اقلیم سازمان ملل» (IPCC) را تصویب کرد و گفت که گرمایش باید به ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از سطح پیش صنعتی محدود شود، در غیر این صورت جهنمی ایجاد خواهد شد که باید بهای آن را پرداخت.

چین به عنوان بزرگترین عامل انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان در حال حاضر، بدیهی است که مهمترین شریک واشنگتن در این تلاش باشد. به نظر می رسد موضع خصمانه بایدن در برابر آن کشور مانع قابل توجهی در ایجاد این همکاری باشد. وی به جای اولویت دادن به همکاری با چین در زمینه اقدامات آب و هوایی، تصمیم گرفت که پکن را به دلیل تداوم استفاده از زغال سنگ مورد سرزنش قرار دهد.

ایالات متحده و چین ۲ مصرف کننده اصلی انرژی در جهان و ۲ عامل اصلی انتشار دی اکسید کربن یا CO۲ هستند. طبق گزارش آژانس بین المللی انرژی (IEA) ، چین تقریبا ۲۲ درصد و ایالات متحده ۱۶ درصد از مصرف انرژی جهان را در سال ۲۰۱۸ به خود اختصاص داده است. از آنجا که هر دو کشور به شدت به سوخت‌های فسیلی برای تولید انرژی تکیه کرده‌اند، باید گفت، چین بیشتر به ذغال سنگ وایالات متحده بیشتر به نفت و گاز طبیعی متکی است. بنابراین، انتشار دی اکسید کربن آنها سهم بیشتری از جهان را تشکیل می‌دهد: چین تنها ، تقریبا ۲۹ درصد و ایالات‌متحده ۱۸درصد گاز گلخانه‌ای در سال ۲۰۱۸  تولید کردند.

آنچه در آینده اتفاق خواهد افتاد  بسیار مهم است. اگر دنیا بخواهد دمای کره زمین را از آستانه ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر نبرد، به زودی هر اقتصاد بزرگی باید مصرف سوخت فسیلی و انتشار CO۲ خود را در مسیر روند نزولی قرار دهد. درست است که انتظار می‌رود هر دو کشور طی ۲۰ سال آینده در زمینه انرژی های تجدیدپذیر سرمایه‌گذاری‌های خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهند، با این وجود تا زمانی که پکن و واشنگتن در هر دو برای رسیدن به این هدف تلاش نکنند، هرگونه اقدام برای جلوگیری از یک فاجعه آب و هوایی تقریبا غیرممکن خواهد بود.

انستیتوی تغییرات اقلیمی و توسعه پایدار در دانشگاه «تیسینگوا»، یک اتاق فکر چینی است که راهکار دستیابی به محدودیت ۱.۵ درجه‌ای گرمایش زمین را در تغییر شکل سیستم برق وابسته به ذغال سنگ چین دانست. محققان این موسسه معتقدند که طی سه دهه آینده، دستیابی به این هدف نیاز به افزودن معادل سه برابر ظرفیت فعلی انرژی بادی و چهار برابر انرژی خورشیدی با هزینه تقریبی ۲۰ تریلیون دلار دارد. یک تغییر مشابه در ایالات متحده البته با برخی تفاوت‌ها مورد نیاز خواهد بود، چرا که این کشور برای تولید برق به زغال سنگ بسیار کمتری نسبت به چین متکی است و بیشتر گاز طبیعی استفاده می‌کند.

این تنها بخشی از کارهایی است که باید برای جلوگیری از فاجعه در این سیاره انجام شود. برای از بین بردن انتشار کربن از وسایل نقلیه موتوری با سوخت فسیلی، هر دو کشور باید کل ناوگان اتومبیل، وانت، کامیون و اتوبوس خود را با خودروهای برقی جایگزین کرده و سوخت‌های جایگزین را برای قطارها، هواپیماها و کشتی‌های خود تولید کنند.

به دو روش می توان همه اینها را انجام داد: جداگانه یا با هم. هر کشور می‌تواند طرح اصلی خود را برای چنین تغییری طراحی کند و فناوری های سبز خود را توسعه دهد. روش دیگر اینکه  ایالات متحده و چین می‌توانند در توسعه فناوری‌های سبز، به اشتراک گذاری اطلاعات و همکاری در زمینه انتشار گازهای گلخانه‌ای در سراسر جهان همکاری کنند. در مورد این سوال که احتمال موفقیت در کدام یک از رویکردها وجود دارد، پاسخ بسیار واضح است؛ فقط کسانی که آماده به خطر انداختن بقای تمدن خود هستند، مورد اول را انتخاب می کنند و این در واقع انتخابی است که ممکن است هر دو طرف انجام دهند.

پایان/